PRZEDMIOT OBSERWACJI
Materia umysłu

Kiedy przedmiotem naszej obserwacji staje się sam obserwator, użycie pojęcia intencjonalności jest nieuniknione. Czy powinniśmy, idąc w ślady fizyki, ogłosić embargo na wszelkie cechy psychologiczne obecne w naszym codziennym języku, takie jak świadomość, myśl, przekonanie, pragnienie? Czy powinniśmy przyjąć sterylne i wymyślne metody beha- wioryzmu? Czy kochankowie powinni pytać: „Tobie było dobrze, a jak mnie?” Niedorzeczność podobnych usiłowań staje się oczywista, gdy uświadomimy sobie jej konsekwencje: albo musimy zaprzeczyć, że jako „nienaukowcy” mamy włas­ne doświadczenia (w tym naszą świadomość), albo musimy uznać, że nauka (tzn. fizyka) nie może zajmować się tymi problemami.Tu należy przypomnieć drugiego wielkiego bohatera sie­demnastowiecznej rewolucji naukowej, Kartezjusza. Docieka­nia na temat metody myślenia doprowadziły go do zapropono­wania „dualizmu substancji”.